تـــــا که این پنجره رو وا می کنم         

    تو رو تو قاب چشام جا می کنم

      اوج گلدسته رو پیدا می کنـــــــم   

          گنبـــــــــــد زردُ تماشـــــا می کنم     

              حرف مــن حـــــرف دلای بی کسه          

   یــه امام رضــــــا دارم واسم بسه

         من همون کبوترم که جــا نداشت      

    لونه ای حتی رو شاخه ها نداشت

          هیچ نگاهی آب و دونه ام  نمی داد      

   مثل هـــــر غریبه آشنــــــا نداشت

                     حالا امــــــا عمریـــــــه رو گنبـــدام                   

 بچـــه محـــــــله امـــــام رضـــــام

              همه عـــــاشقی من یــک نفسه             

  یـــــه امام رضــــا دارم واسم بسه