هنگامی که در زندگی پیشوایان بزرگ اسلام دقت کنیم، می بینیم که ایشان دقیق ترین نکات مربوط به ادب را حتی با افراد کوچک نیز رعایت می کردند. در سیره رفتاری حضرت رضا (علیه السلام) که به اخلاق عالی و ممتاز آراسته بودند، نیز رعایت ادب از جایگاه ویژه ای برخوردار است. ابراهیم ابن عباس صولی، یکی از اصحاب امام رضا (علیه السلام) که در طول مسافرت حضرت از مدینه تا طوس در خدمت ایشان بود می گوید : « من ابوالحسن الرضا علیه السلام را هرگز ندیدم درسخن گفتن، با کسی درشتی کنند. من ابوالحسن الرضا علیه السلام را هرگز ندیدم، سخن کسی را پیش از فراغ از آن، قطع کند. هرگز درخواست کسی را، که  قادر به انجام دادن آن بود، رد نفرمودند. هرگز پاهای خود را، جلو همنشین، دراز نمی کردند. هرگز در برابر همنشین تکیه نمی کردند. هرگز او را ندیدم، که غلامان و بردگان خود را بد گویند. هرگز او را ندیدم، که آب دهان بیندازند. هرگز او را ندیدم، که قهقهه بزند، بلکه خنده اش تبسم بود.  تا آنجاکه می گوید: هرکه بگوید درفضلیت، کسی را مانند او دیده، از او باور نکنید.» (3)

 پاورقی:

1- نهج البلاغه، حکمت 5
2- بحارالانوار، ج 75، ص 68
3- کشف الغمه، ج 3، ص 156